LOOKING ON EVERYTHING ?
EXPLORE ON EVERYTHING
Writer: Sittichai Srimuang
Photographer: Kraiwitch Tungsomboon
Special Thanks: NOXX Cafe
ถ้าพูดถึงชื่อของศิลปินหนุ่มคนนี้ เราเชื่อว่าหลายคนอาจไม่คุ้นชิน หรือไม่แน่ใจว่าได้ยินจากที่ไหนมาก่อน แต่ถ้าให้เราร้องเนื้อเพลงฮิตสั้น ๆ สักท่อนที่เขาคนนี้เป็นคนแต่ง ทั้ง “ไม่มีใครจะทำร้ายฉันได้เท่ากับเธอ Cuz Girl, You are my kryptonite” จากเพลง Kryptonite หรือ “Girl you super sexy ใครก็ชอบคน Sexy” จากเพลง MUSE คงจะต้องมีใครสักคนร้อง อ๋อ! อย่างแน่นอน เพราะเพลงเหล่านี้ต่างก็เป็นเพลงฮิตที่ทุกคนต้องเคยได้ยิน ซึ่งศิลปินผู้อยู่เบื้องหลังผลงานเพลงเหล่านั้น ก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นหนุ่ม “ปัน - สรณวรรธ พิชัยรณรงค์สงคราม”
ด้วยเนื้อเพลงที่เปรียบเทียบและถ่ายทอดความรู้สึกได้อย่างเรียบง่าย ติดหู ผสานกับกลิ่นอายของ Hip Hop, R&B และ Indy Pop ก็ทำให้ปันประสบความสำเร็จในฐานะศิลปินมาตั้งแต่เพลงแรก ๆ ที่ปล่อยออกมา แม้เลขอายุตัวหน้าจะยังไม่ขึ้นเลข 2 แต่ผลงานของเขาก็เป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็ว จนกลายเป็นหนึ่งในศิลปินคลื่นลูกใหม่ที่น่าจับตามองไม่แพ้ศิลปินรุ่นพี่ในแวดวง T-Pop คนอื่น ๆ ล่าสุดปันกลับมากับ “Therapist” ผลงานใหม่ที่เกิดขึ้นจากการตกตะกอนความคิดในช่วงต้นปีที่ผ่านมา พร้อมการเปิดในฐานะศิลปิน ภายใต้การดูแลของบ้านหลังใหม่อย่าง Universal Music Thailand เราเลยชวนหนุ่มคนนี้มานั่งพูดคุย ให้ทุกคนได้รู้จักกับตัวตนที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังผลงานเพลง และความเชื่อมั่นในสิ่งที่เรียกว่า “ดนตรี” ของปัน
ตัวตนทางดนตรีที่ไร้กรอบและกฎเกณฑ์
ผมอยากเรียกแนวดนตรีของตัวเองว่าเป็น Indy นะ แบบ Independence อิสระที่ไม่ได้ยึดติดอยู่กับกรอบใดกรอบหนึ่ง แต่ยังให้ความรู้สึกเป็นตัวผมอยู่ ไม่ว่าจะเลือกทำเพลงในแนว Hip-hop, Pop หรือ R&B ผมก็ยังใช้ความเป็นแนวเพลงต่าง ๆ ในการประกอบเพลงขึ้นมาใหม่ หรือผมอาจไม่ใช้องค์ประกอบเหล่านั้นเลย มันก็เกิดขึ้นได้ แปลว่าเพลงของผมมันเป็นอะไรก็ได้ ที่ยังคงความเป็นตัวผมอยู่ครับ
เคยคิดอยากจะตีกรอบให้แนวเพลงตัวเองอยู่เหมือนกัน เพราะอยากให้แนวทางของตัวเองมันดูชัดเจน แต่ผมรู้สึกว่า พอตีกรอบให้ตัวเองแล้วผมจะรู้สึกว่า “ทำไม?” ทำไมจะต้องอยู่ในกรอบตลอด ต้องมีคำว่าทำไมทุกครั้ง แล้วเมื่อมันเกิดคำว่าทำไมขึ้นแล้ว ผมจะเริ่มทำงานไม่สนุก เพราะในหัวของผมมันอยากได้คำตอบตลอดว่าทำไมต้องอยู่ในกรอบ
เส้นทาง “ศิลปิน” ที่เริ่มต้นเร็ว
ผมรู้ตัวว่าอยากเป็นศิลปินในช่วง ม. 4 ตอนนั้นผมยังเรียนอยู่ที่โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย ซึ่งก็เป็นโรงเรียนที่ผมอยากเข้านะ แต่พอเข้ามาเรียนจริงแล้ว ผมกลับมีความสุขกับการได้ทำเพลงมากกว่า คือพอเรียนเสร็จหลังก็เข้าสตูดิโอทำเพลงจนถึงตีสี่ของอีกวัน แล้วมานอนต่อที่โรงเรียน ชีวิตของผมมันเป็นลูปแบบนั้นมาสักพัก จนมานั่งคิดกับตัวเองได้ว่า การทำเพลงมันคือสิ่งที่เราชอบจริง ๆ เป็นสิ่งที่ผมตั้งใจอยากทำให้มันเกิดขึ้นจริง ๆ ผมเลยตัดสินใจลาออกจากโรงเรียน พอได้ทำเพลงอย่างจริงจัง ผมรู้สึกว่ามันใช่ ไม่เสียดายเวลาเลย เพราะว่าเวลาสองสามปีหลังจากที่ผมได้ลาออกมา ผมทำตรงนี้อย่างจริงจังแล้วมันเกิดขึ้นจริง มีคนรู้จักผมมากขึ้น มีแฟนคลับ และมีรายได้จากการทำเพลง
เสี่ยง แต่ศรัทธาในสิ่งที่กำลังจะลงมือทำ
พอมองย้อนกลับไปจริง ๆ มันก็เสี่ยงนะ ผมไม่ได้อยากแนะนำให้ใครเสี่ยงทิ้งการเรียนตามผมน่ะ เพราะการเรียนมันสำคัญจริง ๆ แต่ผม ณ ตอนนั้น เป็นคนที่สุดโต่ง ผมรู้สึกว่าตัวเองมีศรัทธาในสิ่งที่กำลังจะทำมาก ๆ ผมรู้สึกว่าสิ่งที่เรียน สิ่งที่กำลังทำอยู่มันจะส่งผลให้เราเป็นคนที่เราไม่ได้อยากเป็นในอนาคต ผมซื่อสัตย์กับตัวเอง ตรงไปตรงไปกับความรู้สึกตัวเอง หาเวลาอยู่กับตัวเอง เพื่อคิด วิเคราะห์ และตั้งคำถามกับชีวิตในอนาคตและเป้าหมายต่าง ๆ ซึ่งพอเราคิดกับตัวเองมาอย่างดีแล้วว่าอยากทำเพลงจริง ๆ เลย เลยเลือกลาออก
ถามว่าในตอนนั้นรู้ตัวไหมว่ามันเสี่ยง รู้ แต่ความเสี่ยงที่มองเห็นมันเล็กมาก และผมเป็นคนที่พอมีเป้าหมาย ก็ทำยังไงก็ได้ให้ไปถึงตรงนั้น ถ้าไม่ได้ จะต้องลองก่อนให้ถึงที่สุด ถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็ต้องมาคิดทบทวนใหม่ แต่ส่วนใหญ่ก็พยายามทำให้จนได้ (หัวเราะ) นิสัยส่วนนี้ผมคิดว่าผมได้มาจากคุณพ่อ เพราะคุณพ่อเป็นคนที่ไม่เคยยอมแพ้ ท่านเคยเป็นเด็กวัดที่พยายามตั้งใจเรียนมาก จนเข้าเรียนที่โรงเรียนเตรียมทหารได้ และประสบความสำเร็จได้อย่างในทุกวันนี้
ด่านสำคัญคือครอบครัว
ครอบครัวผมประกอบอาชีพเป็นทหารทั้งหมด ดังนั้น การเลือกเป็นศิลปิน มันเลยตามมาด้วยการต้องพิสูจน์ให้พวกเขาเห็นว่าเราตั้งใจทำสิ่งนี้จริง ๆ ในตอนนั้นคือผมคิดมาเป็นอย่างดีแล้วก็ลงมือทำไปได้ระยะหนึ่งด้วย ให้พวกเขาเห็นว่าสิ่งที่พยายามทำในทุกวันนี้อยู่มันเกิดขึ้นจริง พอถึงวันที่เขาเริ่มเห็นรายได้ส่วนหนึ่งที่เราสร้างขึ้น มันสามารถช่วยซัพพอร์ตการเงินของครอบครัวได้ คุณพ่อคุณแม่เลยเชื่อใจ เข้าใจ และปล่อยให้ผมได้ทำตามสิ่งที่ผมอยากทำ
ถ้าตอนนั้นพวกเขาไม่ให้ ผมก็ยังยืนยันนะว่าจะต้องหาหนทางไปต่อให้ได้ สุดท้ายผมก็ต้องออกมาเป็นศิลปินและเลือกทำในสิ่งที่อยากทำอยู่ดี เพราะผมรู้สึกเสียดายเวลา เวลามันเป็นสิ่งที่มีค่ามาก แม้ว่าผมจะเพิ่งอายุ 19 แต่ผมก็ยังรู้สึกเสียดายเวลาอยู่ดี เวลามันผ่านไปแล้ว มันก็ผ่านไปเลย เราก็ได้แต่มานั่งเสียดายทีหลังว่าทำไมถึงไม่ทำแบบนี้ ซึ่งผมไม่อยากเป็นคนแบบนั้นครับ
การเปลี่ยนผ่านจากเด็กชายในวัย 17 สู่เด็กหนุ่มอายุ 19
มันคือก้าวของการเป็นผู้ใหญ่ จากที่เราเคยเป็นเด็กที่ไม่ค่อยเอาไหน หรือเด็กที่คิดจะหมกตัวทำเพลงไปวัน ๆ ได้เติบโตขึ้นทุก ๆ ปี ได้เรียนรู้แล้วว่าพอดนตรีมันกลายเป็นอาชีพ ที่สร้างรายได้ ใช้เลี้ยงตัวเลี้ยงปากท้อง ผมเลยรู้สึกว่าตัวเองต้องใช้ชีวิตในแบบผู้ใหญ่ที่เร็วกว่าเพื่อนวัยเดียวกัน ผมได้สัมผัสรสชาติความเป็นผู้ใหญ่ อย่างการปล่อยวางไปพร้อมกับการวางแผนอนาคต และการที่ต้องคิดว่าชีวิตคือความไม่ได้สมบูรณ์แบบ ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องเจอสิ่งนี้เหมือนกันหมดครับ จะเจอเร็วหรือเจอช้านั่นก็ขึ้นอยู่กับจังหวะชีวิตของแต่ละคน
ผมเองก็เริ่มดูแลตัวเองมากขึ้น ทั้งภายนอกและภายใน อย่างภายนอกคือผมเป็นศิลปินที่อยู่ในวงการ ก็ต้องให้ความสำคัญกับการพัฒนาเรื่องการแต่งตัวเพิ่มขึ้น จะมามัวใส่เสื้อยึดแล้วหมกตัวทำเพลงอย่างเดียวก็ไม่ได้แล้ว ต้องเรียนรู้เรื่องแฟชั่น แต่งตัวให้เก่ง ส่วนภายในเองก็คือเรื่องจิตใจ ผมก็ต้องคอยเช็คความรู้สึกของตัวเองอยู่เสมอว่าโอเคไหม ไหวหรือเปล่า คิดมากเรื่องอะไร แล้วจะจัดการมันยังไง ซึ่งสิ่งเหล่านี้มันไม่ใช่แค่ศิลปินเท่านั้นที่จะต้องเจอ แต่ผมคิดว่า ไม่ว่าจะต้องทำอาชีพไหน เรื่องของจิตใจก็เป็นสิ่งสำคัญ
Therapist บทเพลงจากการตกตะกอนทางความคิด และการฮีลจิตใจทุกคนได้ที่ได้ฟัง
เพลงใหม่อย่าง Therapist เกิดขึ้นในช่วง 3-4 เดือนที่แล้ว ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมกำลังมองหาค่ายใหม่ว่าที่ไหนที่จะเหมาะกับตัวเอง เป็นเหมือนจุดเปลี่ยนในชีวิตเลยครับ ผมเลยค่อนข้างเครียด คิดหนักมากกับการตัดสินใจครั้งนี้ ผมในตอนนั้นหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ และรู้สึกต้องการคุยใครสักคน เลยโทรไปเล่าสิ่งที่กำลังคิดมากให้คนรอบตัวฟังทั้งครอบครัวและเพื่อน ซึ่งพอมีคนเหล่านั้นเข้ามาช่วย มันก็ทำให้ผมเข้าใจความต้องการ และผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ ผมก็เลยตั้งใจเขียนเนื้อเพลงนี้ขึ้นเพื่อบอกเล่าถึงความสำคัญของคนรอบข้างที่คอยอยู่กับผมในตอนนั้น รวมถึงแฟนคลับที่ติดตามผลงานผมมาตลอดด้วยครับ เพราะช่วงนั้น ผมแทบไม่ได้ปล่อยผลงานใหม่เลยอยากให้แฟนคลับได้รู้ว่า ช่วงนั้นมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง และผมเองก็อยากบอกกับพวกเขาด้วยว่า พวกเขาเองก็เป็นกำลังใจ เป็น Therapist ที่ดีสำหรับผมในช่วงที่ผมกำลังสับสนหรือคิดมาก เช่นเดียวกับที่เพลงของผมก็เป็น Therapist ให้กับพวกเขาเช่นกัน
ถ้าถามว่าคาดหวังกับเพลงนี้ไหม ผมกลับคิดว่ามันเป็นเพียงผลงานชิ้นเล็ก ๆ ชิ้นหนึ่งเท่านั้น เป็นเพลงที่ผมอยากใช้บอกกับทุกคนให้รับรู้ว่าตอนนี้ผมย้ายมาอยู่ค่ายใหม่แล้วนะ เป็นช่วงเวลาที่จะได้แสดงตัวตนของผมมากขึ้น หลังจากนี้มันจะเป็นของจริงแล้ว ที่คาดหวังจริง ๆ ก็คงเป็นกับผลงานเพลงต่าง ๆ ที่เขียนเก็บไว้เยอะมากในช่วงปีที่ผ่านมานี่แหละครับ
ความสำเร็จของ Kryptonite สิ่งที่อาจสร้างความกดดันในการสร้างผลงานใหม่
เรื่องนี้ผมคิดว่าเกิดขึ้นกับศิลปินทุกคนนะครับ เพราะเมื่อเรามีผลงานสักหนึ่งชิ้นที่มันดีหรือดังมาก ๆ แล้ว เราจะรู้สึกว่าอยากให้ผลงานต่อไปมันออกมาดีเท่าเดิม หรือดีได้มากกว่าเดิม แต่เมื่อมันมีสิ่งที่เรียกว่า “ยอดวิว” บนยูทูปหรือแพลตฟอร์มอื่นเข้ามา กลายเป็นว่าเราดันเอาตัวเลขเหล่านั้นมาตัดสินตัวเองว่าประสบความสำเร็จหรือไม่ เราอยากให้ยอดวิวมันเยอะ ทั้งที่จริงแล้ว สิ่งที่จะวัดว่าผลงานที่เราทำมันดี คือความรู้สึกของแฟนเพลงที่ได้ฟัง และขึ้นอยู่กับตัวเรามากกว่า ว่ามีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทำมากน้อยแค่ไหน
The Rebel Heartthrob - ปัน - สรณวรรธ พิชัยรณรงค์สงคราม ศิลปินผู้ขับเคลื่อนชีวิตด้วยความเชื่อมั่น
/
ทันทีที่ Key Visual สถาปนิก’ 68 เผยแพร่ออกมา บทสนทนาปลุกสัญชาตญาณนักสืบในตัวทุกคนพร้อมใจกันทำงานแบบ Autopilot และระหว่างที่ตามหาเฉลยกันจริงจัง ทุกคนเริ่มหันมาตั้งคำถามต่อว่า Art Toys เกี่ยวข้องกับธีมงานอย่างไร รู้ตัวอีกทีวงสนทนาก็กระเพื่อมขยายกว้างขึ้น ส่งสัญญาณชัดว่า Key Visual ปีนี้เปิดฉากมาแบบสนุกเอาเรื่อง โดนเส้นกันสุดๆ
/
วัลลภ รุ่งกำจัด หรือ อุ้ม นักแสดงที่เชื่อมโยงความเป็นมนุษย์กับโลกของภาพยนตร์ ผ่านการสร้างชีวิตให้ตัวละครต่าง ๆ ได้ออกมาโลดแล่นแสดงความรู้สึกทางอารมณ์ให้กับผู้ชม แม้เขาจะไม่ได้เป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงในวงกว้างเทียบเท่ากับนักแสดงกระแสหลัก แต่ในเวทีระดับโลก “อุ้ม” ได้พิสูจน์ตัวเองกับการเป็นนักแสดงที่มีความสามารถที่ยอมทุ่มเทหลาย ๆ สิ่ง ให้กับงานศิลปะด้านการแสดงในภาพยนตร์เรื่องต่าง ๆ เหล่านี้อย่างสุดตัว
/
คงปฏิเสธไม่ได้ว่าก่อนหน้านี้เราได้รู้จักกับเธอคนนี้ในชื่อของ พัด หรือที่ชอบเรียกติดปากกันว่า พัด ZWEED N’ ROLL เจ้าของเสียงทุ้มมีเสน่ห์ นักร้องและนักแต่งเพลงที่ฝากผลงานเพลงเศร้าเอาไว้ในวงการมากมาย อาทิ ช่วงเวลา, Diary, อาจเป็นฉัน และอีกมากมาย ไม่มีอะไรแน่นอนแม้กระทั่งตัวเราเอง ช่วงเวลาจึงได้พัดพาให้เรามาทำความรู้จักกับ “MAMIO” ในฐานะศิลปินใหม่จากค่าย Warner Music Thailand ซึ่งเป็นอีกตัวตนหนึ่งของคุณพัดที่ไม่เคยถูกปลดปล่อยออกมาเลยตลอดชีวิตการทำงานในวงการสิบกว่าปีที่ผ่านมา หรือถ้าจะให้ซื่อสัตย์กับตัวเองจริง ๆ ก็อาจจะเป็นทั้งชีวิตที่เกิดมาเลยเสียด้วยซ้ำ
/
Whispers เป็นหนึ่งในวงดนตรีที่สะท้อนการเติบโตของวงการ Hardcore ในประเทศไทยอย่างแท้จริง ตั้งแต่จุดเริ่มต้นที่เป็นเพียงกลุ่มเพื่อนที่หลงใหลในดนตรี เพราะนอกจากจะเป็นผู้เล่น พวกเขายังเป็นกำลังสำคัญที่คอยผลักดันซีนฮาร์ดคอร์ในบ้านเรามาโดยตลอด ประสบการณ์ที่สั่งสมทำให้เกิดเป็นสไตล์เฉพาะของ Whispers สร้างความแตกต่างและเป็นเอกลักษณ์ จนทำให้พวกเขาก้าวไปสู่เวทีระดับสากล ถึงแม้พวกเขาจะอยู่ใต้ดินของไทย แต่เสียงคำรามของพวกเขาก็ดังไปไกลถึงทวีปยุโรป มาพบกับเส้นทางดนตรีที่เต็มไปด้วยแรงบันดาลใจและการเปลี่ยนแปลง กับวงฮาร์ดคอร์ระดับบท็อปของ Southeast Asia
/
ด้วยลายเส้นที่เป็นเอกลักษณ์และรูปแบบงานสักของเขา ที่เรารู้สึกแปลกประหลาดกว่างานสักอื่น ๆ (แปลกประหลาดในที่นี้คือความหมายในแง่ดีนะ) ก็เลยตัดสินใจส่งข้อความทักไปหา “พี่นัทครับ ผมขอสัมภาษณ์พี่ได้ไหม” “ได้ครับ” สั้น ๆ แต่จบ เรื่องราวทั้งหมดก็เลยเริ่มต้นขึ้นที่ร้าน CAVETOWN.TATTOO แถว ๆ ปิ่นเกล้า ซึ่งพี่นัทเป็นเจ้าของร้านแห่งนี้ บทสนทนาของเราเริ่มกันในช่วงเวลาบ่าย ๆ ของวันพฤหัส พอไปถึงร้านพี่นัทกำลังติดงานสักให้กับลูกค้าอยู่หนึ่งคน พอได้เห็นลายที่เขาสักต้องบอกว่าเท่มาก ๆ มันมีความเป็น Psychedelic บวกกับ Ornamental ผสมผสานกับเทคนิค Dotwork จนกลายเป็นงานศิลปะบนผิวหนังหลังฝ่ามือ เราถึงกับต้องถามคำถามโง่ ๆ กับลูกค้าที่ถูกสักว่า “เจ็บไหม” แน่นอนคำตอบที่ได้คือ “โคตรเจ็บ” เพราะจุดที่สักคือหลังฝ่ามือ ซึ่งถือเป็นอีกหนึ่งจุดที่หลายคนร่ำลือกันว่าโคตรเจ็บ ระหว่างที่รอพี่นัทไปพลาง ๆ น้องแมคช่างภาพที่มีรอยสัก Full Sleeve เต็มแขนขวา ก็เริ่มกดชัตเตอร์กล้องถ่ายรูปเก็บภาพระหว่างที่เขาสักไปด้วย พอสักเสร็จเรียบร้อยก็ปล่อยให้พี่เขาพักผ่อนกินน้ำ ปัสสาวะ (อ่านแยกคำนะอย่าอ่านติดกัน) ก่อนจะพูดคุย แต่เดี๋ยว ! ก่อนจะเริ่มบทสนทนา เราขอเกริ่นให้ฟังซักนิดนึงเกี่ยวกับชายคนนี้ก่อน
/
ในช่วงเวลาเพียงไม่กี่ปีวงดนตรีสัญชาติไทยที่ชื่อ KIKI ได้ก้าวขึ้นมาเป็นหนึ่งในวงที่ได้รับความสนใจเป็นอย่างมากจากทั้งในประเทศไทย ญี่ปุ่น ไต้หวัน สิงคโปร์ ฮ่องกง ก็เพราะด้วยเสียงเพลงที่มีความเป็นเอกลักษณ์ และการนำเสนอแนวคิดที่ไม่เหมือนใคร รวมถึงความตั้งใจในการสร้างสรรค์ผลงานที่สะท้อนถึงตัวตนของพวกเขาได้อย่างชัดเจน
We use cookies, localStorage and other technologies (collectively, "cookies") to recognise your browser or device, learn more about your interests, and provide you with essential features and services and for additional purposes. ( see details )