นี่คือสิ่งที่กำลังตีกันยุ่งเหยิงในหัวเราเมื่อเห็นอาคารหน้าตาแปลกประหลาดลักษณะเป็นโดมกระจกครอบไว้ด้านนอกผุดขึ้นมากลางลานสโมสรของหมู่บ้าน แต่เมื่อเดินลงบันไดที่ซ่อนอยู่ตรงนั้น ทอดยาวไปสู่ชั้นใต้ดินด้านล่าง เรากลับพบความรู้สึกประหลาดยิ่งกว่า! 

   จริงๆ แล้วชื่ออย่างเป็นทางการของสถานที่ที่เรายืนอยู่ตรงนี้คือ ‘สโมสรธารารมณ์’ ส่วนกลางหรือ Club House ของหมู่บ้านธารารมณ์ ย่านรามคำแหง ซึ่งจากคำบอกเล่า อายุอานามของมันก็น่าจะราวๆ 30 ปีได้ อาคารลับใต้ดินที่เราเรียกนี้เคยเป็นมาแล้วตั้งแต่โฮมเธียเตอร์ ฟิตเนส เปลี่ยนผ่านตามยุคสมัยมาเป็นร้านโชว์ห่วย ร้านซักอบรีด จนถึงสำนักงานบัญชี จนกระทั่งวนกลับมาเป็นฟิตเนสอีกรอบ ด้วยพื้นที่กลางแจ้งภายในหมู่บ้านที่ค่อนข้างกว้างขวางอยู่แล้ว ลูกบ้านส่วนใหญ่จึงมักมาออกกำลังกาย เดินวิ่งกันข้างนอก ไม่ค่อยมีใครเข้ามาใช้บริการที่นี่มากนัก จนกระทั่งฟิตเนสและบรรดาร้านอาหารที่แวะเวียนมาเช่าต่างก็เปิดแล้วปิดตัวตามๆ กันไป พื้นที่ตรงนี้เลยถูกทิ้งรกร้างมานานหลายปี

  ในฐานะลูกบ้านที่นี่ ‘โอ้ต - ณัฐพร โสดาบรรลุ’ และ ‘ฝน - จามิญช์ญา สินธนากานต์’ แห่งโปรดักชั่นเฮ้าส์ Snappy Studio เห็นความเป็นไปได้และมีความฝันอยากจะพัฒนาสเปซที่รกร้างตรงนี้ตั้งแต่แรกเห็น จนกระทั่งช่วงโควิดเมื่อ 2-3 ปีที่ผ่านมา ช่วงนั้นเทรนด์เซิร์ฟสเก็ตกำลังบูมอย่างมากในเมืองไทย เขาแอบคิดในใจเล่นๆ ว่า ‘ตรงนี้มันสวยว่ะ น่าทำอะไรสักอย่าง’ หลับตามองเห็นลานเซิร์ฟสเก็ต พื้นเทปูนเรียบๆ มีแรมป์ มีสระว่ายน้ำอยู่ด้านบน ไม่ได้แค่ฝัน เขาลงมือ หาพาร์ตเนอร์ และลงทุนทำมันจริงๆ แต่พอลงทุนไปได้ไม่มาก กระแสเซิร์ฟสเก็ตบ้านเราก็เริ่มซา จนเขาคิดว่าหากดื้อดึงทำต่อไปก็ไม่น่าจะรอด บวกกับเงินทุนที่ลงไปเริ่มร่อยหรอ ทำให้เขาต้องพักความฝันในการทำลานสเก็ตเอาไว้ก่อน แต่ด้วยเสน่ห์บางอย่างของสโมสรธารารมย์นี้เองที่ยังทำให้เขาหลงใหลมันไม่เลิก กระทั่งตัดสินใจย้ายออฟฟิศโปรดักชั่นเฮ้าส์เดิมของตัวเองจากทาวน์อินทาวน์มาไว้ที่นี่ เพื่ออย่างน้อยๆ ใช้เป็นที่สำหรับถ่ายงาน ใช้เป็นห้องโพสต์โปรดักชั่น และใช้เป็นพื้นที่รับรองลูกค้าไปก่อน 

  โอ้ตสารภาพกับเราว่างานรีโนเวทเป็นไปด้วยความยาก เหนื่อย ทุลักทุเล และหมดเงินไปกับมันไม่น้อย เขาค่อยๆ เก็บเงินทำทีละส่วนไปเรื่อยๆ จนทั้งหมดใช้เวลาร่วม 2 ปี กว่าทุกอย่างจะเสร็จออกมาเป็นรูปเป็นร่างอย่างที่เขาตั้งใจไว้

  “ถ้าวันหนึ่งมีเงินพอ ผมก็เคยคิดเหมือนกันนะว่าอยากเติมน้ำเข้าไปด้านบน คืนชีพความเป็นอควาเรียมให้มันหน่อย” โอ้ตบอกกับเราด้วยแววตาเป็นประกาย ตามคำบอกเล่าของเขา อาคารรูปยานอวกาศตรงนั้นเคยมีน้ำพุขนาดใหญ่อยู่ด้านบนมาก่อน คาดเดาว่าน่าจะเคยบรรจุน้ำเอาไว้ในลักษณะอควาเรียม และอาจถึงกับมีปลาเคยว่ายน้ำต๋อมแต๋มอยู่ในนั้นด้วย ก่อนที่เวลาผ่านไปจะถูกสร้างโดมกระจกครอบน้ำพุไว้แทน ซึ่งไม่แน่ชัดว่ามาจากปัญหาน้ำที่รั่วซึมลงมายังชั้นใต้ดิน หรืออาจเพราะปัญหาเรื่องการรับน้ำหนักของตัวฐานอาคาร น่าเสียดายว่าตอนที่ทำการรีโนเวทครั้งล่าสุด สถาปนิกเข้ามาดูและพบว่าโครงสร้างด้านบนชำรุดตามกาลเวลาหมดแล้ว จึงเป็นไปได้ยากที่มันจะฟื้นกลับมาเป็นอควาเรียมเหมือนอย่างในอดีต แต่สิ่งที่เราและโอ้ตเห็นตรงกันคือคนออกแบบสถาปัตยกรรมยุคนั้นต้องทั้ง ‘กล้า’ และ ‘บ้า’ แค่ไหนถึงได้สร้างอาคารทรง Space Age หน้าตาล้ำๆ ไว้ใต้ดินใจกลางหมู่บ้านแบบนี้ได้

   “ผมว่าคนออกแบบที่นี่เขาต้องมีความบ้ามาก สุดโต่งมากๆ อยากรู้จริงๆ ว่าใครกันนะเป็นคนออกแบบ แล้วมีแรงบันดาลใจมาจากอะไร” เราคิดเหมือนเขา ยืนมองมันด้วยความทึ่ง

  “ปกติแล้วส่วนกลางหมู่บ้านจะใช้เป็นจุดขายใช่ไหมครับ แต่ส่วนใหญ่หมู่บ้านจะเจอปัญหาเรื่องพื้นที่ส่วนกลางถูกปล่อยรกร้างกันเยอะมาก สิ่งที่เราทำช่วยหมู่บ้านได้จริงๆ อย่างน้อยเขาสามารถขายได้ในราคาที่สูงขึ้น เวลาพาคนเข้ามาดูก็สามารถโชว์พื้นที่ตรงนี้ได้ เขารู้สึกว่ามันแปลกตาดี ไม่ใช่สิ่งที่คิดไว้ในหัวตั้งแต่แรกเลย เขาบอกว่า ‘ไอ้พวกนี้มันก็มีศักยภาพที่จะทำอะไรได้เหมือนกันเว้ย’ (หัวเราะ)”
  “ผมว่าข้อดีหลักๆ ของที่นี่คือมันเหมาะกับธุรกิจผมด้วย ผมทำโปรดักชั่น ทำห้องโพสต์ฯ ซึ่งต้องต้อนรับลูกค้าอยู่ตลอด ลูกค้ามาอยู่ทั้งวันก็รู้สึกไพรเวท ผ่อนคลาย ไม่วุ่นวาย มานั่งทำงานหรือมานั่งเล่นได้สบายๆ เป็นพื้นที่สันทนาการของคนทำงานอย่างเรารวมถึงลูกค้าเราด้วย พอเขามาแล้วรู้สึกรีแลกซ์ ทำงานไป แว้บไปเล่นพูล ไปนั่งฟังเพลงเงียบๆ หรือบางครั้งมีเวลาเราก็นั่งดื่มกันเพลินๆ มันก็ช่วยให้จบงานง่าย ทุกคนแฮปปี้”