“ยิ่งสนิทกันมากเท่าไหร่ ยิ่งอธิบายว่าป่านทำงานอะไรให้คนอื่นฟังยากเท่านั้น” เป็นสิ่งที่ “ผ้าป่าน” สิริมา ไชยปรีชาวิทย์ กล่าวติดตลกกับเราในช่วงเริ่มต้นของบทสนทนา ด้วยความที่ทำงานมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่น ผ่านบทบาทมากมายทั้งพิธีกร ช่างภาพ แกลเลอรี่ไดเร็กเตอร์ นอกจากนี้ยังเป็นเหมือนกับ“พี่คนกลาง”ของวงการศิลปะที่ได้รับจากคนในวงการ และเป็นสะพานเชื่อมต่อศิลปินทั้งหน้าเก่า และใหม่ให้ได้เกิดการพูดคุยกันมากขึ้น ทั้งยังเป็นแรงบันดาลใจของวัยรุ่นเจเนอเรชั่นใหม่ๆ ที่ต้องการสับเท้าเข้ามาอยู่ในโลกของศิลปะไม่น้อย อาจเพราะแบบนี้เธอจึงได้รับบทบาทใหม่เป็นกรรมการสมาคมภาพถ่ายแห่งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์ EVERYTHING ได้คุยกับเธอถึงเรื่องโอกาสที่จะเกิดขึ้นเมื่อเธอได้รับหน้าที่ อิทธิพลทางความคิด ความตั้งใจที่จะสร้างแพลตฟอร์มเพื่อวงการภาพถ่าย ไปจนถึงอนาคตที่ศิลปะจะไม่ได้รับใช้ศิลปินอย่างเดียวอีกต่อไป

  “ป่านเริ่มทำงานในวงการบันเทิงมาตั้งแต่อายุ 15 ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยจนมาถึงช่วงเรียนจบมหาวิทยาลัย เราก็ยังคงทำงานด้านพิธีกร และงานแสดง จากนั้นเหมือนเด็กอายุ 22-23 ทั่วไป คือเราเริ่มตั้งคำถามว่าจริงๆ แล้วเราสนใจอะไร พอได้คำตอบว่าเราไม่ได้อยากทำในสิ่งที่ทำอยู่ไปตลอดชีวิต เริ่มหาเส้นทางใหม่ วันนึงมีคนให้กล้องฟิล์มเรามาเป็นกล้อง Diana F+ แล้วพอถ่ายๆ ไปเราชอบ เราก็เริ่มถ่ายลง อินสตาแกรมในช่วงแรกๆ ที่มันยังไม่ได้เป็นไลฟ์สไตล์มากนัก จนวันนึงมีคนมาเห็นงานเราแล้วชวนไปจัดแสดง งานของเราได้สื่อสารกับคนอื่นๆ เป็นครั้งแรก จากนั้นก็หันมาสนใจทางด้านนี้เต็มตัว ถัดมาไม่นานได้มีโอกาสเป็นแกลเลอรี่ไดเร็กเตอร์ให้กับ The Jam Factory เป็นโอกาสที่เราได้เข้าสู่วงการศิลปะเต็มตัว ได้รู้จักคนในวงการมากขึ้น ได้สร้างสรรค์งานร่วมกับคนอื่นมากขึ้น เรียกได้ว่าการมาทำแกลเลอรี่พาให้เราไปในจุดใหม่ๆ ของชีวิต”

  “ป่านเริ่มทำงานในวงการบันเทิงมาตั้งแต่อายุ 15 ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยจนมาถึงช่วงเรียนจบมหาวิทยาลัย เราก็ยังคงทำงานด้านพิธีกร และงานแสดง จากนั้นเหมือนเด็กอายุ 22-23 ทั่วไป คือเราเริ่มตั้งคำถามว่าจริงๆ แล้วเราสนใจอะไร พอได้คำตอบว่าเราไม่ได้อยากทำในสิ่งที่ทำอยู่ไปตลอดชีวิต เริ่มหาเส้นทางใหม่ วันนึงมีคนให้กล้องฟิล์มเรามาเป็นกล้อง Diana F+ แล้วพอถ่ายๆ ไปเราชอบ เราก็เริ่มถ่ายลง อินสตาแกรมในช่วงแรกๆ ที่มันยังไม่ได้เป็นไลฟ์สไตล์มากนัก จนวันนึงมีคนมาเห็นงานเราแล้วชวนไปจัดแสดง งานของเราได้สื่อสารกับคนอื่นๆ เป็นครั้งแรก จากนั้นก็หันมาสนใจทางด้านนี้เต็มตัว ถัดมาไม่นานได้มีโอกาสเป็นแกลเลอรี่ไดเร็กเตอร์ให้กับ The Jam Factory เป็นโอกาสที่เราได้เข้าสู่วงการศิลปะเต็มตัว ได้รู้จักคนในวงการมากขึ้น ได้สร้างสรรค์งานร่วมกับคนอื่นมากขึ้น เรียกได้ว่าการมาทำแกลเลอรี่พาให้เราไปในจุดใหม่ๆ ของชีวิต”

ความภูมิใจในการสร้าง“พื้นที่”ของศิลปะ

  “เรารู้สึกว่าทุกๆ งานที่ผ่านมาของเรามันพอจะมีศักยภาพที่จะพัฒนาต่อไปได้ทุกๆ งาน แต่งานที่เราภูมิใจที่สุดคือการมีโอกาสทำ Art Ground เรารู้สึกได้ว่างานมันมีความเป็นตัวเรามากๆ ตั้งแต่ในช่วง Pre-Production การได้มีปฏิสัมพันธ์กับคน การได้รวบรวมกลุ่มคนที่มีความสามารถแล้วเราได้สร้างพื้นที่ที่ส่งเสริมทุกคนเกิดคอนเนกชั่นกัน ป่านรู้สึกว่าสิ่งนี้แหละคือตัวเราที่สุด นอกจากนี้งานยังได้รับฟีดแบ็กที่ดี และตรงกับจุดประสงค์ที่เราต้องการหลายๆ อย่าง ทั้งการเปิดโอกาสให้ศิลปินใหม่ๆ หรือศิลปินที่ไม่ได้มีโอกาสแสดงผลงานในอาร์ตแกลเลอรี่ได้มีโอกาสได้เจอกับกลุ่มคนที่มีโอกาสเป็นผู้ซื้อของเขา แล้วมันเกิดขึ้นจริงๆ เราได้เห็นว่าในตลาด Art Market ร้อนๆ ที่เราจัดมีคนพกเงินสดหลักหมื่นมาเพื่อซื้องานของศิลปิน แล้วศิลปินคนนั้นบินมาจากเชียงใหม่ เขาไม่เคยขายงานได้เลย เขาบอกกับป่านว่าสิ่งที่เขาได้จากการมางานนี้สิ่งหนึ่งคือเขาคิดว่างานของเขาเป็นการพูดคุยกับตัวเองมาโดยตลอด ที่นี่เขาได้รู้ว่างานของเขาสามารถสื่อสารกับคนอื่นได้ด้วย อันนี้เป็นอะไรที่ป่านประทับใจมาก และเรารู้สึกว่ามันประสบความสำเร็จ”
  “อีกอย่างคือการเกิดคอมมูนิตี้ระหว่างตัวศิลปินด้วยกันซึ่งเราเชื่อในสิ่งนี้มากๆ ป่านคิดว่าคนเราไม่สามารถขับเคลื่อนไปข้างหน้าด้วยตัวคนเดียว คือไปมันก็ไปได้แหละ แต่การผสมผสานความคิด และพลังงานที่หลายๆ คนช่วยกันมันสนุก และไปได้ไกลกว่ามาก ศิลปินวาดภาพประกอบคนหนึ่งอาจจะได้เจอแอนิเมเตอร์ งานต่อมาของศิลปินคนนั้นอาจดีเวลลอปไปเป็นแอนิเมชั่น ทำไมจะไม่ละ ความรู้ในวงการมันก็ต่อยอดไปได้เรื่อยๆ อันนี้ก็เป็นสิ่งที่ป่านรู้สึกภูมิใจที่สุดที่ได้สร้างแพลตฟอร์มนี้ขึ้นมาให้ทุกคนเช่นกัน”

เติมความคิดผ่านภาพยนตร์ รับพลังงานจากคนรอบตัว

  “คำว่างานศิลปะมันกว้างมาก โชคดีที่ป่านเป็นคนที่เปิดรับเรื่องราวใหม่ๆ ตลอดเวลา แรงบันดาลใจของเราเลยได้จากหลายๆ อย่างรอบตัว เพราะร่มของศิลปะมันกว้าง แต่สิ่งที่เป็นแรงผลักดันสำคัญของเราเลยคือพลังงานจากศิลปินหลายๆ คนที่เราได้ร่วมงานด้วย การที่เราได้รู้จักคนในวงการจนคุยได้สนิทเป็นเพื่อนกันมันมีพลังงานจากตรงนี้ให้เราเยอะเหมือนกันในการไปต่อ แน่นอนว่ารวมถึงการได้รับฟีดแบ็กหลังจากจบงานด้วย มันเติมเต็มให้เรามีแรงคิดงานต่อได้ ส่วนสิ่งที่มีอิทธิพลทางความคิดต่อตัวป่านมากเกิดขึ้นในช่วงเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ การดูภาพยนตร์ของป่านทำให้ป่านรู้สึกว่าได้รับประสบการณ์ชีวิตมากมายผ่านการพัฒนาตัวละครในภาพยนตร์ดีๆ สองชั่วโมง คือเราสามารถเห็นคนหลายๆ แบบกับการแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นหลายๆ แบบโดยที่เราไม่ต้องเอาตัวเองไปผ่านสถานการณ์นั้นจริงๆ รวมถึงอาจารย์ท่านหนึ่งที่สอนให้เรารู้จักตั้งคำถามกับตัวเอง รู้จักทบทวนถึงสิ่งที่ตัวเองอยากทำ อะไรคือเมสเสจที่เราอยากสื่อสารออกไป ซึ่งป่านรู้สึกว่าสิ่งนี้มันทำให้เรารู้จักตัวเองมากขึ้น ทำให้ป่านโตขึ้นมากๆ และสุดท้ายคือคุณพ่อที่เป็นเหมือน Guidance ของชีวิต”

  “รวมถึงก่อนหน้านี้ที่ป่านได้เป็นกรรมการตัดสินรางวัลในเวทีต่างประเทศอย่างโอซาก้า และไทเป ต่อเนื่องมายาวนานกว่า 5 ปี ทำให้ป่านได้รู้จักศิลปิน และนักสร้างสรรค์ในภูมิภาคที่กว้างขึ้น มองเห็นโอกาสในการสร้างความร่วมมือ เราเริ่มให้ความสำคัญกับการทำงานด้านภาพถ่ายโดยเฉพาะ ทั้งในส่วนของการคิวเรทงาน ผลิตชิ้นงานเอง รวมถึงการทำกิจกรรมเวิร์กช็อปด้วย จนได้รับโอกาสครั้งสำคัญในการเข้าร่วมเป็นหนึ่งในคณะกรรมการของสมาคมภาพถ่ายแห่งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์ ป่านจึงอยากร่วมเป็นส่วนหนึ่งในการขับเคลื่อนตรงนี้ สร้างแพลตฟอร์มที่เชื่อมต่อคนในวงการภาพถ่ายประเทศไทย ทั้งการสนับสนุนช่างภาพรุ่นใหม่ เป็นพื้นที่ที่ช่างภาพทุกคนสามารถคุยกัน รวมถึงนักสะสมและผู้ที่สนใจในวงการภาพถ่าย รวมถึงส่งเสริมวงการให้เกิดการเชื่อมต่อกับกลุ่มช่างภาพในเอเชียมากขึ้น ซึ่งในช่วงแรกจะเน้นไปที่การแลกเปลี่ยนช่างภาพจากต่างประเทศมาแสดงงานในประเทศไทยและผลักดันช่างภาพไทยให้เข้าสู่ตลาดภาพถ่ายทั้งในงานอาร์ตแฟร์ และการจัดแสดงงานตามแกลเลอรี่ต่างๆ โดยอาศัยความร่วมมือกันตรงนี้”