ถ้าเอ่ยชื่อนักเขียนการ์ตูนในเมืองไทยที่มีเอกลักษณ์ของลายเส้นและเนื้อหาอย่างโดดเด่น “เดอะดวง” (วีระชัย ดวงพลา) ก็ถือเป็นอีกหนึ่งคนที่พวกเราต่างยอมรับกันโดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ เพราะด้วยผลงานการ์ตูนที่ผ่านมาของเขาได้กวาดรางวัลมาอย่างมากมาย อีกทั้งยังมีโปรเจกต์งาน NFT (Non-Fungible token) ที่สร้างความสั่นสะเทือนในระดับบิ๊กแบง (Big Bang Theory) ให้กับวงการโทเคนควบคู่กันไปอีกด้วย

“ความชอบการเขียนการ์ตูนแนวแก๊ง แนวตลกร้าย เกิดจากอะไร”
  มันเริ่มจากเมื่อก่อนเวลาผมดูหนังแบบจบแฮปปี้เอนดิ้ง มันก็แบบฟีลกู๊ดดีนะ แต่ความรู้สึกผมมันไม่ได้มีภาพจำหรือความทรงจำแบบในหนังหลงเหลืออยู่เลย ซึ่งผิดกับตอนที่เจอหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊คของทิม เบอร์ตัน ที่ชื่อ “เด็กชายหอยนางรม (The Melancholy Death of Oyster Boy Other Stories)” พอผมได้เปิดอ่าน มันก็เกิดความรู้สึกว่า “เฮ้ย! มันประหลาด ๆ ว่ะ” (เขาหัวเราะ) แล้วมันมีภาพหนึ่งที่เรียบง่ายมาก ซึ่งผมชอบมาก มันเป็นภาพมือซานตาคลอสกำลังยื่นตุ๊กตาหมีมาให้เด็ก แล้วคำบรรยายที่เขียนมันประมาณว่า “เหมือนซานตาคลอสแม่งไม่รู้อะไรเลย ว่าคริสต์มาสเมื่อปีที่แล้วเด็กคนนี้โดนหมีตะปบหน้า” โดยที่หน้าเด็กมันก็มีรอยแผลอยู่ ผมก็ขำ ขำอยู่ในใจ แบบว่าเฮ้ยชอบ! ทำไมชอบอะไรแบบนี้วะ (เขาหัวเราะ) มันก็เลยรู้สึกว่า อ๋อ เราชอบแบบนี้นี่เอง นั่นแหละคือการเปิดทางที่ทำให้ผมชอบความเป็นตลกร้าย

“จุดกำเนิด Blackboy หรือ BB”
  “จากเริ่มแรกจนถึงทุกวันนี้ Blackboy(BB) ได้ถือกำเนิดมาเกิน 10 ปีแล้วครับ” มันคือปฐมบทนำพาไปสู่งานเขียนแบบแก๊งสเตอร์จริง ๆ โดยเริ่มแรก Blackboy(BB) เกิดจากผมอยากได้ตัวละครที่มีหน้ากาก ผมคิดเท่านี้ก่อน “แล้วหน้ากากแบบไหนดีวะ” พี่เคยดูละครโนของญี่ปุ่น (Nougaku) ที่ใส่หน้ากากขาวไหม อารมณ์แบบนั้นแหละ มันเริ่มมาจากตรงนั้นก่อน หน้ากากแรก ๆ มันจะไม่ใช่แบบนี้จะมีความเป็นญี่ปุ่นเยอะมาก เสร็จแล้วผมก็ไปเจอแก๊งเต้น “Jabbawockeez” แก๊งนี้ก็ใส่หน้ากากอีก ผมก็รู้สึกว่าหน้ากากอันนี้ก็เท่ ก็เลยค่อย ๆ นำมาพัฒนาผสมผสานกัน ในช่วงแรกผมอยากเขียนเรื่องนี้มาก แต่ผมคิดพล็อตไม่ออก “จะเอาไปทำอะไรไอ้ตัวใส่หน้ากากแบบนี้” ก็เริ่มหมกมุ่นแต่ก็ไม่ได้มากขนาดนั้นหรอก ก็แค่กำลังหาทางให้มันมีสตอรี่เรื่อย ๆ จนตกผลึกได้ว่า ไอ้ตัวละครตัวนี้ควรเป็น “แมสเซนเจอร์” อาชีพมันดูเรียบง่าย แต่อาชีพนี้มันต้องเจอกับผู้คนเยอะมาก และ “ไอ้ผู้คนเหล่านี้นี่แหละที่จะสร้างสตอรี่ให้เราขึ้นมาได้” ผมก็เซตตัวละครตัวนี้ให้เป็นแมสเซนเจอร์ที่ต่อยตีไม่เป็น แต่ส่งของเก่งที่สุด สามารถส่งของต่าง ๆ ให้ถึงมือลูกค้าได้โดยไม่บุบไม่แตกสลายไร้รอยขีดข่วน 100 เปอร์เซ็นต์ และด้วยการรับประกันถึง 100 เปอร์เซ็นต์นี่แหละ ก็เลยทำให้พวกสิ่งของต่าง ๆ ที่จะต้องส่งกลับไม่ใช่ของปกติ แต่อาจจะเป็น อาวุธ หรือของใด ๆ ก็ตาม โดยจะมีค่าส่งที่แพงมาก ก็เลยเป็นจุดเชื่อมโยงที่ทำให้ต้องเข้าไปเกี่ยวข้องพัวพันกับพวกแก๊งสเตอร์โดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งในปี 2015 “Blackboy(BB)” ตอนนั้นออกมาเพียงหนึ่งเล่ม แล้วก็มีตอนย่อยอีก 1 ตอน เพราะด้วยการที่ผมทำโปรเจกต์หลายอย่างในตอนนั้น เลยทำให้ไม่มีเวลาสำหรับเล่มต่อ ๆ ไป

“กระบวนการคิดงาน”
  โปรเจกต์นี้ ความยากคือการสร้าง “World Settings” ของมัน เราจะเล่ายังไงเกี่ยวกับ 50 แก๊งนี้ ทางทีมจึงคิดระบบและสร้างโลกสมุติขึ้นมาใหม่คล้าย ๆ กับเมืองก็อตแธมของแบทแมน ซึ่งผมก็ได้ “Sa-ard สะอาด” (ธนิสร์ วีระศักดิ์วงศ์) นักเขียนมืออาชีพมาช่วยวางพล็อตเรื่องให้ จนสุดท้าย “World Settings” ของ Comic Series นี้ มีความเป็นอิสระในโครงเรื่องมากแต่ยังคงแกนหลักไว้ ซึ่งก็ได้ทีมทำงานทั้งทางฝั่งไทยและต่างประเทศมาช่วยแชร์ไอเดียดี ๆ กัน เพราะเราตั้งเป้าให้การ์ตูนเรื่องนี้ไปสู่ตลาดโลก อย่างตัวละครที่ชื่อ Blackboy สุดท้ายก็ถูกเปลี่ยนเป็น BB เพราะในต่างประเทศชื่อ Blackboy ถือว่าเซนซิทีฟมันเหมือนการเหยียดสีผิว และนอกจากนี้เราก็ได้ทีม “Toonbuns” ที่มีประสบการณ์ในงาน Animation และการผลิต Comic มาช่วยเสริมทัพในการทำงานเพิ่มขึ้นอีก ส่วนในทางทีมต่างประเทศหลัก ๆ แล้วจะดูแลในเรื่องของงาน NFT แต่ก็จะมีเข้ามาดูเรื่องพล็อตบ้าง เพราะเนื่องจากทั้งสองโปรเจกต์นี้เนื้องานจะเกี่ยวข้องกัน เราก็ต้องตอบคำถามในข้อโต้แย้งต่าง ๆ เพื่อให้งานทั้งสองโปรเจกต์เป็นไปในทิศทางเดียวกัน โดยงานในฝั่งการ์ตูนทั้งหมดจะอยู่ในส่วนของ “Gangster studio” ครับ

“แมสเสจที่อยากส่งไปถึงคนอ่าน”
  อย่างแรกเลยก็คือ “ความบันเทิง” นี่แหละ ผมอยากให้คนอ่านแล้วมีความสุขกับมัน รักในตัวละครพวกนี้จริง ๆ คือผมชอบโมเมนต์เหมือนตอนที่ผมอ่านวันพีชครั้งแรก มันเป็นการ์ตูนเรื่องแรกที่ผมอ่านแล้ว เฮ้ย! สนุก สนุกวะ แล้วร้องไห้ได้ด้วย ผมอยากให้เกิดโมเมนต์นั้นกับการ์ตูนเรื่องนี้ เพราะว่าการ์ตูนสำหรับผม มันไม่ต้องถึงขนาดคิดว่าอ่านจบแล้วคุณต้องได้ความรู้ หรือคุณจะรักเพื่อน อะไรแบบนี้ ผมแค่รู้สึกว่าแรกเริ่มต้องทำให้คนสนุกให้ได้ สนุกจังเลย แบบอ่านแล้วยิ้มอย่างมีความสุข แค่นั้นแหละ ส่วนที่เหลือก็ปล่อยให้พล็อตเรื่องได้ดำเนินหน้าที่ของตัวมันเอง เดี๋ยวคนเขาก็จะคิดอะไรได้ก็ตามสิ่งที่เขาคิดได้เอง ขอแค่ให้สนุกเต็มที่

“อนาคตตัวละครใน Gangster All Star จะมีเป็น Arttoy ไหม”
  “มีครับ” เราคุยกับบริษัทที่ทำ Arttoy ไว้แล้ว เหลือแค่ต้องคิดกับเคาะแบบ ว่าเราจะไปเส้นทางไหนดี ซึ่งขั้นตอนนี้ต้องคิดให้เยอะหน่อย เพราะว่าผมต้องเป็นคนออกไอเดีย มันมีทั้งไอเดียแบบว่าเราจะทำเป็นแก๊งทั้งหมดยืนเรียงกันไหม หรือจะทำเป็นหุ่นตัวใหญ่ตัวเดียวเลย หรือจะเป็นกล่องสุ่ม ซึ่งมันมีวิธีการคิดที่เยอะมาก แต่อย่างไร ผมต้องทำให้คนอ่านรักตัวละครพวกนี้ก่อน เพราะเมื่อเวลาที่เขารักหรืออินกับการ์ตูนสักเรื่องเขาก็อยากจะสะสมโมเดลจากการ์ตูนเรื่องนั้น

“อยู่ในวงการนักเขียนการ์ตูนรวมแล้วกี่ปี”
  ประมาณ 25 ปีครับ

“ผลงานที่ผ่านมากวาดรางวัลอะไรมาบ้าง”
  แรกเริ่มได้รางวัลในไทยก่อน จาก “เซเว่นบุ๊คอวอร์ด 2 ครั้ง” แล้วก็ได้รางวัลจาก “Core Cartoon Award 2010” สาขาลำดับภาพยอดเยี่ยม จากการ์ตูนเรื่อง “!NNOCENT” ส่วนรางวัลใหญ่ก็คือ “International MANGA Award ครั้งที่ 4” ที่ประเทศญี่ปุ่น ได้รับรางวัลรองชนะเลิศ (Silver Award) จากการ์ตูน “เรื่องมีอยู่ว่า”

“อะไรคือจุดเปลี่ยนในชีวิต”
  ตอนที่ได้ทำกับ VRZO ครับ เป็นจุดเปลี่ยนครั้งแรก โดยเริ่มผู้คนจะรู้จักผมจากการอ่านผลงานการ์ตูนต่าง ๆ แต่การที่ได้เข้ามาอยู่ใน VRZO มันคือโอกาสที่ทำให้ผมมีคนรู้จักในวงกว้างมากขึ้น ซึ่งบางคนเขาไม่เคยรู้เลยนะว่ามีการ์ตูนไทยแบบนี้อยู่ มีหลายคนหันกลับมาอ่านการ์ตูนผมและติดตามผมเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ส่วนจุดเปลี่ยนที่สอง ก็คือ งาน NFT นี่แหละ ที่ผมรู้สึกว่ามันคือการเชื่อมโลกของจริง ซึ่งตอนที่ไปทำ NFT ชื่อเดอะดวงใช้ไม่ได้ผลนะ ต้องเข้าใจก่อน เพราะมันคือโลกแล้วไงไม่ใช่ประเทศ ซึ่งเดอะดวงไปวางอยู่ในจุดหนึ่งของโลกมันก็แค่จุดเล็ก ๆ เอง มันเหมือนเริ่มต้นใหม่สำหรับการที่จะทำให้ทุกคนรู้จัก มันโคตรยากเลย ทุกคนวาดรูปสวยเต็มไปหมด แต่นั่นแหละมันเลยทำให้ได้ย้อนกลับมาดูจุดแข็งของตัวผมเองมากขึ้น จนเจองานสไตล์แก๊งสเตอร์ที่ก่อกำเนิดจักรวาล Gangster All Star ทั้งหมดนี้ เพราะการทำ NFT คือการตั้งโจทย์ให้กับตัวเอง และเราก็ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบแบบ 100 เปอร์เซ็นต์

“ความสวยงามในความอัปลักษณ์” ของทิม เบอร์ตัน ลองขยายความหมายในแบบของเดอะดวง”
  เมื่อก่อนเวลามองการ์ตูนญี่ปุ่น เราจะเห็นว่าตัวละครต้องเท่และหล่อ ๆ แต่ตอนมาเจองานของทิม เบอร์ตัน ตัวละครเขามันไม่มีตัวไหนหล่อ ๆ สวย ๆ เลยนะ “มันมีความไม่สมบูรณ์อยู่ในงานเสมอ” ก็เลยทำให้ผมเข้าใจแก่นของเขาได้ มันเหมือนกับดอกกุหลาบที่สวยเพอร์เฟคมาก ๆ กับดอกกุหลาบที่แห้งเหี่ยว ผมรู้สึกว่าดอกกุหลาบที่สวยเพอร์เฟคมันดีอยู่แล้วใคร ๆ ก็มอง แต่ดอกกุหลาบที่แห้งเหี่ยวผมกลับมองว่ามันคือความสวยงาม เพราะว่ามันได้ผ่านประสบการณ์ต่าง ๆ และมีเรื่องราวในตัว ผมเลยรู้สึกว่า “สิ่งใดที่ผ่านประสบการณ์ มันคือแก่นแท้ของความสวยงามในความอัปลักษณ์”

“เสน่ห์ของ Darkside กับความเป็นเดอะดวง”
  ในชีวิตจริงผมก็ไม่ได้ตลกร้ายหรือดาร์กไซด์อะไรหรอก แต่ความ “Darkside” ที่ผมอยากมอบให้คนอ่านมันเหมือนกับว่าคุณสามารถตลกบนความทุกข์ของตัวละครที่มันเกิดขึ้นได้ไหม ผมอยากให้เขาหลุดขำออกมาได้ ทั้ง ๆ ที่เรื่องมันก็โหดร้ายนะ อยากให้มีจังหวะแบบ “แม่งก็ตลกดีวะ” ออกมา (เขายิ้ม) หรือการทำให้คนอ่านคาดไม่ถึง ซึ่งอันนี้ยาก เพราะทุกวันนี้วิธีการเล่ามันถูกใช้ไปเยอะ มันยิ่งยากมากในการที่จะทำให้คนคาดไม่ถึง เดี๋ยวนี้พวกพล็อตที่ “สร้างตัวละครมาให้รักแล้วก็ฆ่าทิ้ง” มันเกิดขึ้นแล้วนะ เมื่อก่อนมันยังไม่เกิด ผมเลยใช้มุกนั้น แต่พอมาถึงยุคสมัยใหม่ที่การฆ่าตัวละครกลายเป็นเรื่องธรรมดา ฉะนั้นมันจึงยากขึ้นไปอีกที่ความตลกร้ายอาจจะไม่ใช่การตายของตัวละครอีกต่อไปแล้ว มันอาจไปในทางอื่น ซึ่งอันนี้ก็เป็นโจทย์ที่ผมจะต้องแก้ต่อไปแต่ก็ยังสนุกอยู่ สรุปแล้วเสน่ห์ของความ Darkside คือ การคาดเดาไม่ได้ และการทำให้คนหัวเราะออกมาในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด

“พูดถึงคุณพ่อหน่อยในฐานะแรงบันดาลใจคนแรกที่ทำให้รู้จักการเขียนการ์ตูน”
  อืม พ่อเป็นแรงบันดาลใจแรกจริง ๆ เป็นแรงบันดาลใจแบบไม่บังคับด้วย ผมรู้สึกว่าผมโชคดีในเรื่องนี้ ก็เพราะว่าเกิดมาก็เห็นคุณพ่อวาดการ์ตูนอยู่ละ มันเห็นแผ่นหลังคุณพ่อนั่งทำงานอยู่ ส่วนเราก็เล่นโน้นเล่นนี่ไป เขาก็ไม่ได้บังคับให้เราวาดรูปอะไร จนเราไม่มีอะไรทำก็เลยอยากวาดตาม ก็วาดขึ้นมาเอง พ่อก็แค่หากระดาษมาให้เราวาด พอกระดาษหมดก็วาดกำแพง เพราะมันหยุดวาดไม่ได้เฉยเลย จนพอมัธยมต้นก็เดินไปบอกพ่อว่าอยากวาดการ์ตูนเป็นอาชีพ แต่พ่อก็บอกว่าอย่าเป็นเลยลูกมันลำบาก (เขาหัวเราะ) ผมไม่รู้หรอกว่าไส้แห้งมันคืออะไร แต่ผมอยากเป็น ทำไมคนอื่นทำได้ แล้วผมจะทำไม่ได้ และไอ้การที่พ่อบอกว่า “อย่าเป็นเลย” ที่ดูเหมือนไม่สนับสนุน แต่พ่อก็ยังมีกระดาษมาให้วาดอยู่ตลอด แล้วแกยังบอกว่าในซอยเรามีสำนักพิมพ์อยู่ แถมบอกกับเพื่อน ๆ เขาว่า “ให้พาเราไปเสนองานหน่อย”

“ได้ข่าวว่านี่คือการ์ตูนเรื่องยาวชิ้นสุดท้ายของชีวิต”
  เพราะในทุกวันนี้พวกสื่อสิ่งพิมพ์หรือสำนักพิมพ์รูปแบบต่าง ๆ ก็เริ่มทยอยปิดตัวไป มันกลายเป็นว่าผมก็คงไม่ได้รับโจทย์จากใครอีกแล้ว หมายถึงว่าไม่ต้องไปเขียนการ์ตูนให้ใครอีกแล้ว ซึ่งพอทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป ตัวผมได้มีโอกาสเขียนงานการ์ตูนในแบบของตัวเอง มันก็ควรต้องอยู่กันทั้งชีวิต “สร้างโจทย์ให้ตัวเองทำงานแล้วก็อยู่กับมันไปจนจบ” ซึ่งถ้าผมไม่อยู่แล้ว ผมก็ยังอยากให้ Gangster All Star อยู่ต่อไปได้ด้วยตัวเองหรือใครก็ได้ที่จะมาสร้างมันต่อ เพราะมันถูกวางไว้แบบนั้น

“คำถามสุดท้ายที่ไม่ถามไม่ได้ คำจำกัดความของเดอะดวงคืออะไร”
  เวลาอ่านการ์ตูนผมมันเหมือนดูหนังมากกว่า

“แล้วถ้าคำจำกัดความของวีระชัย ดวงพลา”
  ผมต้องการความสงบ ผมต้องการดูเน็ตฟลิกซ์ท่ามกลางธรรมชาติ (เขาหัวเราะ)